Νέα ζωή στην Αρχαία Μεσσήνη, αφετηρία μιας εποχής

Σχετικά Θέατρα

Ιστότοπος “KATHIMERINI.gr” – Η Καθημερινή
Τρίτη 6 Αυγούστου 2013
Νίκος Βατόπουλος

Εργο ζωής του αρχαιολόγου Πέτρου Θέμελη, η ανέλκυση της Αρχαίας Μεσσήνης στο προσκήνιο

της σύγχρονης ζωής.

Ο Καθηγητής Πέτρος Θέμελης ποζάρει συγκινημένος στο φωτογραφικό φακό με φόντο
το Αρχαίο Θέατρο της Μεσσήνης, λίγη ώρα πριν ξεκινήσει το gala όπερας, το Σάββατο 03 Αυγούστου 2013.
ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ & ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ/ΧΑΡΗΣ ΑΚΡΙΒΙΑΔΗΣ

Δεν μπορούσε παρά να θαυμάσει κανείς τη συγκρότηση και την αυτοκυριαρχία του Πέτρου Θέμελη, όταν πήρε τον λόγο στη σκηνή του θεάτρου της Αρχαίας Μεσσήνης, το βράδυ του περασμένου Σαββάτου. Είχε μπροστά του ένα πυκνό ακροατήριο, επίσημους, αρχές, φιλότεχνους, που κάθονταν σε κερκίδες, εκεί όπου λίγα χρόνια πριν δεν υπήρχε παρά μία πλαγιά με θραύσματα υλικού και ίχνη ζωής.

Για τον Πέτρο Θέμελη τα εγκαίνια του θεάτρου στη Μεσσήνη, του τόπου που απέκτησε όνομα και ταυτότητα στη συνείδηση των Ελλήνων χάρη στη δική του αυταπάρνηση και εμμονική πίστη, πρέπει να ήταν επιστέγασμα, δικαίωση και πέρασμα μαζί. Δεν ράγισε η φωνή του, όταν καλωσόρισε με σεμνότητα μεγαλείου τον κόσμο, που μυρμήγκιαζε – μία ώρα πριν από τα εγκαίνια- την κατηφοριά από τον δρόμο ώς την πράσινη, καρπερή αγκαλιά της Αρχαίας Μεσσήνης για να πάρει τη θέση του στο κοίλον του θεάτρου.

Σαν σε γιορτή, λιτανεία ή πομπή, ο κόσμος είχε συναίσθηση ότι μετείχε σε ένα γεγονός ιστορικό. Το ένιωθες στον αέρα, το έβλεπες στην κίνηση, στο βάρος της χαράς. Τα εγκαίνια του θεάτρου στην Αρχαία Μεσσήνη, αυτού του συγκλονιστικού τόπου, ήταν ένα γεγονός που ξεπερνούσε την ίδια τη σημασία και τη διάσταση της επαναλειτουργίας του και άγγιζε παραμέτρους υλικές και άυλες.

Η συμβολική αξία, ανυπολόγιστη: καθώς με την πρόσκληση της σύγχρονης ζωής μέσα στο θέατρο, έστω και για μία βραδιά, ήταν σαν να άνοιξε ένας κρουνός. Και επιπλέον, η Αρχαία Μεσσήνη απέκτησε μία σημαία, σαν ναυαρχίδα, μέσα σε ένα δίκτυο για την οικονομία, τον πολιτισμό, τον τουρισμό, την ανάκτηση της αξιοπρέπειας.

Ο αρχαιολόγος (ΥΠΠΟ) και το «Διάζωμα» του Σταύρου Μπένου (που ήταν ένας άψογος οικοδεσπότης), την τοπική Εφορεία Αρχαιοτήτων, τον κόσμο της Μεσσηνίας, ήρθε σαν επιστέγασμα μιας πορείας 27 ετών, η σοβαρότητα και η πνοή της οποίας προκάλεσε και τη γενναία χρηματοδότηση του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Ηταν (είναι) ένα όραμα εθνικής εμβέλειας.

Η βραδιά του Σαββάτου στην Αρχαία Μεσσήνη είχε υψηλή ποιότητα. Πρώτα απ’ όλα είχε άριστη οργάνωση: δεκάδες νέα παιδιά, ευγενικά και πρόθυμα, είχαν το καθένα ένα ρόλο από την αρχή ώς το τέλος της διαδρομής που θα ακολουθούσε το κοινό. Εξυπηρέτηση, πρακτικός νους, προσοχή στη λεπτομέρεια. Το μήνυμα είχε περάσει.

Το καλλιτεχνικό σκέλος ήταν επίσης σοφά μελετημένο. Παρόντων του Γιώργου Λούκου και του Γιώργου Κουρουπού, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τον Βασίλη Χριστόπουλο, με την τόσο θετική παρουσία του, έδωσε στο κοινό μία επιλογή από άριες και συμφωνικά ιντερμέτζα, δίνοντας τον τόνο και το μέτρο για έναν τόσο ιδιαίτερο χώρο. Αυτό το γκαλά όπερας έφερε στην Αρχαία Μεσσήνη δύο από τους δημοφιλέστερους πρωταγωνιστές της Λυρικής Σκηνής, τον βαρύτονο Δημήτρη Πλατανιά και την υψίφωνο Τσέλια Κοστέα, που έδεσαν καλά στη σκηνή με τα υπέροχα ντουέτα τους από όπερες του Βέρντι (Σιμόν Μποκανέγκρα, Τροβατόρε) αλλά και τις άριες που ερμήνευσαν αριστοτεχνικά. Ο Δημήτρης Πλατανιάς, Μεσσήνιος στην καταγωγή, έχει πάντα το μέτρο και τον έλεγχο, σε ιδανικό συνδυασμό που παρασύρει το κοινό να τον εμπιστευθεί απόλυτα. Η Τσέλια Κοστέα, αιθέρια μέσα στην πληρότητά της, χάρισε στο κοινό ακόμη και την κοσμαγάπητη άρια από την «Τόσκα», «Vissi d’ arte». Και στο τέλος, για το μπιζάρισμα, καθώς η ατμόσφαιρα ήταν πλέον χαλαρή με τη βεβαιότητα ότι τα πάντα είχαν κυλήσει με επιτυχία, οι δύο ερμηνευτές και η εξαίρετη Κρατική Ορχήστρα Αθηνών είχαν φυλάξει ως δώρο την άρια «La ci darem la mano» από τον «Ντον Τζοβάνι» του Μότσαρτ, που με τα ευφρόσυνα και κωμικά στοιχεία της χάρισε απόλαυση και προκάλεσε τον ενθουσιασμό. Ο Πλατανιάς και η Κοστέα έδεναν μαγικά.

Πόση συγκίνηση για τον Πέτρο Θέμελη να βλέπει και να νιώθει το κοινό σε ευφορία, το θέατρο γεμάτο, να το φαντάζεται ίσως με τις κερκίδες του συμπληρωμένες σε μερικά χρόνια ως χώρο φιλοξενίας καλλιτεχνικών γεγονότων διεθνούς διαμετρήματος.

• Διαβάστε το δημοσίευμα εδώ.